Wzór zębowy: 3 1 4 1/3 1 3 2
Występowanie:
Teren występowania wydry obejmuje prawie całą Europę (oprócz Islandii, Balearów, Korsyki, Krety i Cypru), Afrykę Północną i Środkową, a także północną Azję. W Polsce występuje na terenie całego kraju, najczęściej na Pomorzu, Warmii i Mazurach, Podkarpaciu, w Białostockiem i Łomżyńskiem.
Biotop:
Ulubionym biotopem wydry są czyste wody, górne i środkowe odcinki rzek, jeziora, potoki górskie, rzadziej większe stawy, z dobrze wykształconą roślinnością.
Pokarm:
Nie należy do wąskich specjalistów pod względem żerowym. Jego podstawę stanowią (w zależności od regionu i pory roku) ryby różnych gatunków, żaby (najczęściej w zimie) i raki. Nie gardzi też większymi żukami wodnymi, pisklętami ptaków wodnych i błotnych, a także postrzałkami dzikich kaczek i piżmaków. W niewoli zjada 1-2 kg ryb/dobę. Zdobycz spożywa prawie wyłącznie na lądzie. Szczątki żeru i odchody zdradzają jej obecność w łowisku. Skupiska tych ostatnich (latryny) umieszczone są najczęściej na wystających z wody kamieniach, pochylonych drzewach, glebie mineralnej, kretowiskach i podobnie jak mocz pełnią rolę zapachowego zaznaczania areału osobniczego. W odchodach kiełbaskowatych, luźnych, oprócz łusek i ości ryb spotkać można stosunkowo często skorupki raków, szczątki płazów, a nawet roślin.
Rozród:
Rozród wydry jest bardzo słabo zbadany. Główny jego okres przypada jednak w lutym. Słyszeć wtedy można przenikliwy, metaliczny głos, którego skala jest bardzo szeroka. Kopulacja najczęściej ma miejsce na lądzie. Ciąża nie przedłużona trwa 61-63 (87) dni, przedłużona zaś (po rui lipcowej) 9-12 miesięcy. Poród odbywa się w norze, do której wejście znajduje się 10-15 cm pod wodą. Porody przypadają na kwiecień-czerwiec (w Wielkiej Brytanii w ciągu całego roku). W miocie jest 2-4 (5) młodych, ślepych i niedołężnych. Noworodki są barwy od ciemnoczekoladowej do czarnej włącznie, potem stają się popielate z odcieniem brązowym: Młode otwierają oczy po 28-35 dniach życia, ssą do 2 miesięcy, lecz z matką pozostają przez 8-9 miesięcy. Pierwsze pożywienie stałe przyjmują w wieku około 8 tygodni. Pełny rozwój osiągają po 2 latach. Dojrzewają płciowo w drugim, częściej jednak w trzecim roku życia. Nie wszystkie samice rodzą co roku Maksymalna długość życia wynosi 10-15 (18) lat. Do głównych przyczyn ograniczających pogłowie wydry zaliczyć należy znaczne uszczuplenie stanu zarybienia akwenów (ścieki, intensyfikacja rybactwa jeziorowego), likwidacja bagien, starorzeczy (ograniczenie możliwości zakładania schronień), wycinanie trzcin, regulacja rzek kanałów (niszczenie nor i kryjówek), kłusownictwo, a w stosunku do osobników młodych używanie żaków rybackich z włókien sztucznych w których często się topią.
Zachowanie:
Jest to typowy drapieżnik zmierzchowo-nocny, a w spokojnych, rozległych łowiskach aktywny również w dzień. W zimie można zaobserwować wydrę na oparzeliskach i lodzie. Wychodząc na lód tarza się w celu osuszenia futra, zostawiając 2-3-metrowe rynienkowate ślady na śniegu. W czasie wiosennych wylewów rzek wydra penetruje często zalane łąki. Wzrok i słuch ma wspaniale rozwinięte. Świetnie pływa, nurkuje do 7 minut. Na lądzie szybko biega, ale prędko się męczy. Na płyciznach nieporadna. Wyjścia na ląd ("wślizgi") znajdują się w ukrytych miejscach. Najbardziej osiadły tryb życia prowadzi w okresie odchowu młodych. Bytuje najczęściej w pojedynkę, samice pozostają z potomstwem aż do następnych godów. Migracje wydry mają miejsce najczęściej jesienią i zimą. Przyczynowo wiązać należy je z poszukiwaniem partnera, niepokojem; lecz przede wszystkim z warunkami żerowymi (zimowy jego niedostatek, wędrówki ryb na tarło w górę rzek). Podejmuje wtedy nieraz dalekie wędrówki do 10-15 km, najczęściej nocą. "Weksle" wydry zidentyfikować można po zdeptanej trawie, nie tylko wzdłuż głównego cieku, lecz także jego dopływów, a nawet rowów melioracyjnych. Rewir wydry ograniczony jest z reguły pasem brzegowym szerokości 80-100 m, z obu stron cieku wodnego. Minimum powierzchni na jednego osobnika wynosi w bogatych łowiskach 2-3 km brzegu jeziora lub 5 km rzeki, jego wielkość jest jednak z reguły większa, gdyż ilość i jakość kryjówek wywierają tu zasadniczy wpływ na bezpieczeństwo gatunku. Samica z młodymi zajmuje osobny areał położony wewnątrz terytorium samca. Wielkość tych areałów podlega silnym fluktuacjom. Nory buduje w urwistych brzegach akwenów. Kryjówki czasowe zakłada w trzcinach, szuwarach, pod nawisami korzeniowymi, w kupach naniesionego przez wodę chrustu, pod lodem (w miejscach jego spiętrzenia), w opuszczonych "chatkach" piżmaków, a także - zwłaszcza latem - w norach i żeremiach bobrów. Drapieżnik ten należy obecnie w całej Europie do gatunków najbardziej zagrożonych wyginięciem. Wiele obserwacji wskazuje, że jej liczebność w Polsce się zmniejsza.
Występowanie:
Teren występowania wydry obejmuje prawie całą Europę (oprócz Islandii, Balearów, Korsyki, Krety i Cypru), Afrykę Północną i Środkową, a także północną Azję. W Polsce występuje na terenie całego kraju, najczęściej na Pomorzu, Warmii i Mazurach, Podkarpaciu, w Białostockiem i Łomżyńskiem.
Biotop:
Ulubionym biotopem wydry są czyste wody, górne i środkowe odcinki rzek, jeziora, potoki górskie, rzadziej większe stawy, z dobrze wykształconą roślinnością.
Pokarm:
Nie należy do wąskich specjalistów pod względem żerowym. Jego podstawę stanowią (w zależności od regionu i pory roku) ryby różnych gatunków, żaby (najczęściej w zimie) i raki. Nie gardzi też większymi żukami wodnymi, pisklętami ptaków wodnych i błotnych, a także postrzałkami dzikich kaczek i piżmaków. W niewoli zjada 1-2 kg ryb/dobę. Zdobycz spożywa prawie wyłącznie na lądzie. Szczątki żeru i odchody zdradzają jej obecność w łowisku. Skupiska tych ostatnich (latryny) umieszczone są najczęściej na wystających z wody kamieniach, pochylonych drzewach, glebie mineralnej, kretowiskach i podobnie jak mocz pełnią rolę zapachowego zaznaczania areału osobniczego. W odchodach kiełbaskowatych, luźnych, oprócz łusek i ości ryb spotkać można stosunkowo często skorupki raków, szczątki płazów, a nawet roślin.
Rozród:
Rozród wydry jest bardzo słabo zbadany. Główny jego okres przypada jednak w lutym. Słyszeć wtedy można przenikliwy, metaliczny głos, którego skala jest bardzo szeroka. Kopulacja najczęściej ma miejsce na lądzie. Ciąża nie przedłużona trwa 61-63 (87) dni, przedłużona zaś (po rui lipcowej) 9-12 miesięcy. Poród odbywa się w norze, do której wejście znajduje się 10-15 cm pod wodą. Porody przypadają na kwiecień-czerwiec (w Wielkiej Brytanii w ciągu całego roku). W miocie jest 2-4 (5) młodych, ślepych i niedołężnych. Noworodki są barwy od ciemnoczekoladowej do czarnej włącznie, potem stają się popielate z odcieniem brązowym: Młode otwierają oczy po 28-35 dniach życia, ssą do 2 miesięcy, lecz z matką pozostają przez 8-9 miesięcy. Pierwsze pożywienie stałe przyjmują w wieku około 8 tygodni. Pełny rozwój osiągają po 2 latach. Dojrzewają płciowo w drugim, częściej jednak w trzecim roku życia. Nie wszystkie samice rodzą co roku Maksymalna długość życia wynosi 10-15 (18) lat. Do głównych przyczyn ograniczających pogłowie wydry zaliczyć należy znaczne uszczuplenie stanu zarybienia akwenów (ścieki, intensyfikacja rybactwa jeziorowego), likwidacja bagien, starorzeczy (ograniczenie możliwości zakładania schronień), wycinanie trzcin, regulacja rzek kanałów (niszczenie nor i kryjówek), kłusownictwo, a w stosunku do osobników młodych używanie żaków rybackich z włókien sztucznych w których często się topią.
Zachowanie:
Jest to typowy drapieżnik zmierzchowo-nocny, a w spokojnych, rozległych łowiskach aktywny również w dzień. W zimie można zaobserwować wydrę na oparzeliskach i lodzie. Wychodząc na lód tarza się w celu osuszenia futra, zostawiając 2-3-metrowe rynienkowate ślady na śniegu. W czasie wiosennych wylewów rzek wydra penetruje często zalane łąki. Wzrok i słuch ma wspaniale rozwinięte. Świetnie pływa, nurkuje do 7 minut. Na lądzie szybko biega, ale prędko się męczy. Na płyciznach nieporadna. Wyjścia na ląd ("wślizgi") znajdują się w ukrytych miejscach. Najbardziej osiadły tryb życia prowadzi w okresie odchowu młodych. Bytuje najczęściej w pojedynkę, samice pozostają z potomstwem aż do następnych godów. Migracje wydry mają miejsce najczęściej jesienią i zimą. Przyczynowo wiązać należy je z poszukiwaniem partnera, niepokojem; lecz przede wszystkim z warunkami żerowymi (zimowy jego niedostatek, wędrówki ryb na tarło w górę rzek). Podejmuje wtedy nieraz dalekie wędrówki do 10-15 km, najczęściej nocą. "Weksle" wydry zidentyfikować można po zdeptanej trawie, nie tylko wzdłuż głównego cieku, lecz także jego dopływów, a nawet rowów melioracyjnych. Rewir wydry ograniczony jest z reguły pasem brzegowym szerokości 80-100 m, z obu stron cieku wodnego. Minimum powierzchni na jednego osobnika wynosi w bogatych łowiskach 2-3 km brzegu jeziora lub 5 km rzeki, jego wielkość jest jednak z reguły większa, gdyż ilość i jakość kryjówek wywierają tu zasadniczy wpływ na bezpieczeństwo gatunku. Samica z młodymi zajmuje osobny areał położony wewnątrz terytorium samca. Wielkość tych areałów podlega silnym fluktuacjom. Nory buduje w urwistych brzegach akwenów. Kryjówki czasowe zakłada w trzcinach, szuwarach, pod nawisami korzeniowymi, w kupach naniesionego przez wodę chrustu, pod lodem (w miejscach jego spiętrzenia), w opuszczonych "chatkach" piżmaków, a także - zwłaszcza latem - w norach i żeremiach bobrów. Drapieżnik ten należy obecnie w całej Europie do gatunków najbardziej zagrożonych wyginięciem. Wiele obserwacji wskazuje, że jej liczebność w Polsce się zmniejsza.