Ssaki łowne
Borsuk
 |
Jest największym przedstawicielem rodziny łasicowatych w Polsce. |
Daniel
 | Daniel jest zwierzęciem średniej wielkości. Tułów ma zbudowany masywnie, stosunkowo krótkie i mocne nogi nadają mu, w porównaniu z sarną czy jelenie, wygląd zwierzęcia krępego i ciężkiego. Okrywa włosowa (suknia) daniela charakteryzuje się dużą zmiennością ubarwienia. Normalne umaszczenie jest czerwonawo-brunatne z białymi plamami ułożonymi w podłużnych rzędach, zimą- ciemnopopielate z niewyraźnymi plamami. Wzdłuż grzbietu biegnie ciemna smuga. Zmiana sukni (linienie) następuje w maju-czerwcu oraz październiku. |
Dzik
 | Obejmuje najmniej wyspecjalizowaną grupę wspólczasnych dzikich świń. Dzik ma tułów krępy, z boków ścieśniony, szczególnie u samców, o silnie rozwiniętej części przedniej. Głowa (łeb) jest duża i wydłużona, osadzona na krótkiej, grubej i muskularnej szyi. Oczy są stosunkowo małe, brunatne. Uszy (słuchy), wysoko osadzone i stojące maja kształt szerokiego trójkąta o zaokrąglonym wierzchołku. Część twarzowa głowy dzika jest silnie wydłużona, zakończona ryjem (gwizdem). Na jego końcu znajduje się rozszerzona, okrągła, nago i bardzo silnie unerwiona tarcza ryjowa (tabakiera). Nogi (biegi) są średniej długości i bardzo silne. Palce środkowe, III i IV, zakończone są mocnymi racicami. Stosunkowo niskie umiejscowienie niewielkich palców bocznych - II i V (szpil) powoduje, iż w czasie stępania i one odciskają się w podłożu. Ogon jest dość długi, zwisając sięga do stawu skokowego. |
Jeleń szlachetny
 | Jeleń jest zwierzęciem o harmonijnej budowie ciała. Samce noszą poroże nadające ich sylwetce swoiste piękno. Okrywa włosowa (suknia) jelenia ma latem czerwono- brunatno-rudawe ubarwienie o różnych odcieniach. Zimowa suknia jest płowa. Włosy sukni letniej są krótkie, zimą niemal dwukrotnie dłuższe i gęstsze. Na pośladkach występuje wydłużona plama zwana lustrem. Latem jest ona brązowo-żółta, zimą żółto-biała. Cielęta są barwy rudobrunatnej z żółtawobiałymi plamkami na bokach ciała. Na zewnętrznej stronie tylnej stopy (badyla), poniżej pięty, widoczne są pęczki dłuższych włosów pokrywających gruczoły metatarsalne. Na górnej stronie karku biegnie pasmo ciemniejszych włosów- sięgające do grzbietu. Samice mają dwie pary sutek. |
Jenot
 | Jenot jest zwierzęciem nieco mniejszym od lisa. Tułów ma długi, krępy, nogi długie, głowę małą z krótkim, spiczastym pyskiem. Zaokrąglone uszy ledwo wystają z długich włosów głowy. Zęby charakterystyczne dla drapieżnika- wszystkożercy. W porównaniu z uzębieniem lisa kły są słabiej rozwinięte, powierzchnia cierna zębów trzonowych szersza. |
Kuna leśna
 | Kuna leśna czyli tumak jest wielkości kota domowego, ale ma tułów silnie wydłużony, głowę wąską o wyciągniętym pysku, oczy stosunkowo duże. Nos ma czarny lub ciemny. Uszy są małe, prawie trójkątne, o końcach zaokrąglonych, obramowane jaśniejszym paskiem. Sierść długa, miękka, jedwabista, barwy od jasno do ciemnobrązowej, kasztanowej. Na gardle znajduje się plama zmiennego kształtu, barwy od żółtej do pomarańczowej. Nie dochodzi ona nigdy do przednich łap. Ogon jest puszysty, długością równy mniej więcej połowie długości ciała. Grzbiet, kończyny i ogon są nieco ciemniejsze od reszty ciała. |
Lis
 | Lis jest najpospolitszym drapieżnikiem w naszym kraju. Tułów ma wydłużony, głowę o ostro zakończonym pysku i długich trójkątnych uszach. Kończyny ma krótkie, przednie 5-, tylne6-palcowe, opuszki stóp owłosione. Ogon (kita) jest długi i puszysty. Koniec ogona jest biały, na górnej jego stronie, 5-6 cm od nasady, znajduje się gruczoł zapachowy. Wierzch ciała jest rudawy, spód biały, uszy i dolna część kończyn czarne Zmienność ubarwienia jest bardzo duża stąd rozliczne nazwy, jak węglarz, krzyżak itp. Formuła zębowa lisa jest następująca: 3 1 4 2/3 2 4 3. Samica ma 4 lub 5 par sutek. |
Piżmak
 | Piżmak jest gryzoniem wielkości szczura, o krępym, niezgrabnym tułowiu, dość dużej głowie osadzonej na bardzo krótkiej szyi. Czaszka jest szeroka i płaska, o wydatnych łukach jarzmowych. Uszy są małe, prawie ukryte w sierści, zaokrąglone, porośnięte krótkim, gęstym włosem. Fałd skórny zamyka otwór słuchowy podczas nurkowania. Ucho usytuowane jest prawie na poziomie oka i nozdrzy, dość blisko oka. Oczy są małe, czarne, wysoko osadzone. Pysk tępy z kilkoma rzędami włosów czuciowych (wibrysów) na wargach. |
Sarna europejska
 | Ogólna budowę ciała sarny można określić jako, wysmukłą. Głowa jest krótka, z profilu o zarysie zbliżonym do trójkąta. Pysk (gęba) zakończony jest dużymi, nieowłosionymi czarnymi nozdrzami (chrapami). Oczy (świece) z długimi rzęsami na górnej powiece, są brunatno czarne z podłużną, poziomo ustawioną źrenicą. Uszy (łyżki) mają kształt podłużnie owalny, a długość ich sięga 2/3 długości głowy. Szyja jest stosunkowo cienka, dłuższa od głowy. Tułów jest dosyć krępy. Ogon jest szczątkowy, prawie niezauważalny. |
Tchórz zwyczajny
 | Jest największym przedstawicielem rodzaju łasicowatych w faunie krajowej. Jest mniejszy i bardziej niezgrabny niż tumak. Głowę ma okrągłą, krótką. Oczy małe, uszy krótkie, zaokrąglone. Kończyny proporcjonalne krótkie, opuszki palców i stóp nagie. Ogon jest puszysty, krótszy od połowy długości ciała z głową. Wierzch ciała żółtawy o włosach ościstych ciemnobrązowych, wełnistych barwy żółtej. Spód ciała, kończyny i ogon czarne. Pysk i okolice skroni są białe, uszy biało obrzeżone, ciemię i czoło żółtawe, tworzą charakterystyczną maskę twarzową. |
Zając szarak
 | Tułów zająca jest wydłużony, klatka piersiowa wysoka, lecz bardzo wąska, a kręgosłup giętki. Silne tylne nogi (skoki) są mocno rozwinięte, dwukrotnie dłuższe od przednich. Przednie skoki mają po pięć palców, tylne po cztery palce, wyposażone w mocne pazury. Dolna strona stóp obrośnięta jest gęstymi włosami; tworzącymi rodzaj szczotki. |