Duży, wędrowny ptak wodny z rodziny kaczkowatych, zamieszkujący Eurazję. Zimuje w basenie Morza Śródziemnego oraz w środkowej i południowej Azji. Przeloty w lutym - marcu i wrześniu - listopadzie. W Polsce nielicznie lęgowa (około 1500 par na zachodzie kraju), ale dość liczna na przelotach.

Cechy gatunku:
Ogólna barwa szaropopielata, wierzch i boki z poprzecznym prążkowaniem, spód jaśniejszy z ciemniejszym pręgowaniem. Brzuch i podogonie białe. Na szyi podłużne pręgi. Nogi różowe, dziób pomarańczowy.

Wymiary średnie:
dł. ciała 83-98 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 160 cm, waga ok. (samica) 3,5 - (samiec) 4,5 kg

Biotop:
Słodkowodne zbiorniki gęsto porośnięte trzcinami, bagniste łąki i moczary. Preferuje tereny trudno dostępne.

Gniazdo:
Zbudowane na lądzie lub wodzie, w trzcinach, szuwarach, czasem w wierzbach. Wyprowadza jeden lęg w roku, składając w marcu lub kwietniu od 2 do 20 jaj. Jaja wysiadywane są przez okres 27-29 dni przez samicę. Pisklęta opuszczają gniazdo po 1 lub 2 dniach, a zdolność lotu uzyskują po około 8 tygodniach.

Pożywienie:
Gęś gęgawa żywi się głównie trawą, ale spasa też liście, młode pędy, i zboże oraz różne owoce. Ponieważ nie ma tak dobrego systemu trawiennego, jak wiele ssaków roślinożernych, nie potrafi dostatecznie wykorzystać substancji odżywczych z roślin. Dlatego musi zjeść znaczną ilość pożywienia, by zapewnić sobie wystarczającą ilość ważnych dla życia substancji. Niekiedy zdobywanie i przyjmowanie pożywienia zajmuje jej cały dzień. Nie jest przy tym zaskakujące, że jest bardzo wybredna i lubi najbardziej młode, delikatne końce roślin. Często widuje się ogromne stada gęsi, gdy opadają na świeżo skoszone pola pszenicy, lub jęczmienia i zbierają resztki. Lubią też młode, kiełkujące zboże. Krawędziami dziobów szczypią najdelikatniejsze pędy. Rolnicy niechętnie widują je na swych polach i uważają za szkodniki.

Ochrona:
Gatunek łowny od 1 września do 21 grudnia, a na terenie województw: dolnośląskiego, lubuskiego, wielkopolskiego, zachodniopomorskiego do 31 stycznia.