PuszczykNajliczniejsza i najczęściej spotykana sowa Europy. Zamieszkuje cały kontynent, na wschodzie aż po Iran i zachodnią Syberię.  Występuje również w północnej Afryce i w Azji.


Cechy gatunku:
Sowa średniej wielkości, krępej budowy ciała. Ubarwienie bardzo zmienne, występuje w dwóch podstawowych odmianach kolorystycznych: szarej i brązowej, możliwe są też barwy pośrednie (rdzawe, szarobrunatne itp.). Na głowie brak tak charakterystycznych "uszu" jak u sowy uszatej. U odmiany brązowej grzbiet jest brązowy, prążkowany i cętkowany na ciemno i jasnobrązowy, przez barkówki biegnie biały pas. Szlara jednobarwna, rdzawa, obwiedziona ciemnobrązową cienką linią, z jasnymi brwiami i wewnętrznymi obwódkami oczu. Dziób blado oliwkowy, oczy bardzo duże o czarnych tęczówkach. Spód ciała jasnopłowy. Skrzydła szerokie i zaokrąglone, podobnie jak grzbiet kreskowane i cętkowane. Na lotkach ciemne poprzeczne paski. Nogi opierzone, jasnopłowe. Odmiana szara ma podobny rysunek, tyle że zamiast brązów występują szarości. Młode wyglądają podobnie, jednak kreskowanie jest delikatniejsze, a całe upierzenie bardziej puszyste.

Typowy głos samca to dobrze znane (np. z horrorów) sowie pohukiwanie (długie „huuu”, krótka przerwa, kilka urwanych, przyciszonych dźwięków „hu” i na sam koniec znów przeciągłe, dźwięczne „huuu”). Spełnia funkcję głosu terytorialnego, wabiącego podczas zalotów oraz kontaktowego przy przynoszeniu jedzenia dla samicy. Czasami również samica odzywa się takim pohukiwaniem, jednak bardziej ochryple i zawodząco, a frazy nie są tak wyraźne.

Typowy głos kontaktowy samicy to „kjuwik” (właśnie od tego głosu pochodzi ludowa nazwa puszczyka w niektórych regionach Polski – „kuwik”). Zdarzyć się może jednak, że takim głosem odezwie się też samiec. Na wiosnę można usłyszeć duet – pohukiwanie samca jednocześnie z „kjuwikiem” samicy.
Głos kontaktowy młodych puszczyków to zgrzytliwy pisk w odstępach co kilka sekund. W ten sposób młode komunikują swoje położenie rodzicom wracającym z pożywieniem.
Prowadzi nocny tryb życia, przebywa najczęściej samotnie. Ptak osiadły, pozostaje w swoim terytorium przez cały rok. Jak wszystkie sowy, lata bezszelestnie, dzięki specjalnej strukturze lotek i ich ułożeniu w skrzydle.

Zachowania godowe:
Pierwsze walki o terytorium zaczynają się już w październiku – listopadzie; wtedy ustalane są jego granice i miejsca gniazdowania. Wielkość terytorium zależy od rodzaju terenu oraz dostępności pożywienia; puszczyk aktywnie go broni - głosem lub podlatując i strasząc intruzów. Odgania od gniazda również drapieżne ssaki, takie jak koty, lisy i psy. Często przesiaduje przed swoją dziuplą.

Zimą (od grudnia do lutego) odbywają się zaloty: samiec przynosi samicy jedzenie, stroszy upierzenie, kołysze się na wszystkie strony, czasem przesuwając się bokiem po gałęzi w tę i z powrotem, macha skrzydłami, a przy tym mruczy, skrzeczy i kłapie dziobem. Samica również się puszy i potrząsa piórami.

Wymiary średnie:
dł. ciała: samce ok. 41-43 cm, samice ok. 43–46 cm,
rozpiętość skrzydeł: samce ok. 90-95 cm, samice ok. 95–105 cm
masa ciała:samce ok. 450 g, samice ok. 550 g

Biotop:
Widne lasy liściaste i mieszane, zadrzewienia śródpolne, a także parki i ogrody w bezpośrednim sąsiedztwie człowieka; zwłaszcza tam, gdzie rosną stare, dziuplaste drzewa, a w okolicach są pola i łąki. Najpospolitsza sowa w Polsce, liczna także w miastach, np. we Wrocławiu w 2001 roku zajętych było 90-98 terytoriów. W Warszawie liczebność puszczyka szacuje się na 40-60 par.

Gniazdo:
Jaja składane są zazwyczaj w połowie marca; w miastach lęgi odbywają się wcześniej, bo już w końcu stycznia i w lutym. Puszczyki gnieżdżą się w dziuplach na wysokości do 10 m, opuszczonych gniazdach wron, srok, krogulców lub myszołowów. Zdarzają się gniazda na poddaszach i w kominach starych domów. Wykorzystują również skrzynki lęgowe wieszane przez człowieka. Liczba jaj waha się od 2 do 6, choć może być też tylko jedno. Jaja są różnobiegunowe, owalne (prawie kuliste), białe, o średnich wymiarach 48 x 39 mm. Składane są w odstępach 48-godzinnych. Jaja są wysiadywane wyłącznie przez samicę przez ok. 28-30 dni. Kiedy młode się wyklują, samiec karmi je oraz samicę. Samica zaczyna opuszczać gniazdo, by polować, gdy młode mają 6-7 dni. Pierzenie następuje po 28 – 37 dniach, wtedy pisklęta są już zdolne do lotu, ale jeszcze nie potrafią polować. Młode puszczyki są zależne od jedzenia przynoszonego przez rodziców przez nawet trzy miesiące od momentu opuszczenia gniazda.

Pożywienie:
Puszczyki polują głównie na myszy, szczury, ryjówki, nornice, krety i inne gryzonie, ale także dżdżownice, owady (zwłaszcza chrząszcze), ptaki, żaby, ryby, jaszczurki, mięczaki i skorupiaki.
Puszczyk jest aktywny przez całą noc, od zmierzchu do świtu. Poluje zwykle z zasiadki, obserwując i nasłuchując. Gdy odkryje ruch ofiary w trawie, spada na nią, a w momencie uderzenia rozpościera skrzydła pokrywając ją. Ofiara zwykle jest natychmiast zabijana uderzeniem silnych szponów, czasami również mocnym ciosem dzioba w podstawę czaszki.
Niekiedy obserwowano również polowanie w locie – puszczyk uderzeniami skrzydeł wypłaszał ptaki z krzewu na którym nocowały, i tak chwytał ofiary. Puszczyki polują też na ptaki nocujące na gałęzi, a także wyciągają pisklęta z gniazd kosów, słonek, gołębi itp.
Wypluwki mają zwykle ok. 30 – 70 mm długości i 18 – 26 mm szerokości, luźną strukturę i kolor czarny (świeże) lub szary (wysuszone).

Ochrona:
Objęty ochroną gatunkową ścisłą. Wymaga ochrony poprzez zachowywanie starych dziuplastych drzew, jak też poprzez wywieszanie budek lęgowych. Skrzynki takie mają wymiary dna 25x25 cm oraz duży otwór wlotowy o średnicy 15 cm umieszczony na wysokości 50 cm od dna.