KrukDuży ptak osiadły z rodziny krukowatych. Występuje na półkuli północnej, jest najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem spośród wszystkich krukowatych. Obecnie wyróżnia się dziesięć podgatunków, wykazujących niewielkie odmienności w morfologii – pomimo iż niedawne badania wykazały znaczne różnice genetyczne wśród populacji z różnych regionów. Kruki dożywają zwykle około 10-15 lat na wolności, jednak rejestrowano także osobniki w wieku ponad 40 lat. Młode ptaki mogą podróżować w gromadach, jednak później tworzą pary na całe życie i razem bronią swojego terytorium.
Kruk koegzystuje z ludźmi od tysięcy lat, na niektórych obszarach rozmnożył się tak bardzo, że uważa się go za szkodnika. Zawdzięcza to swojej wszystkożernej diecie. Kruki są także wszechstronne w znajdowaniu źródeł pożywienia. Na podstawie zachowań przy rozwiązywaniu problemów, gatunek ten został uznany za bardzo inteligentny. Na przestrzeni wieków ptaki te odgrywały znaczącą rolę w mitologii, folklorze, sztuce i literaturze.    W wielu autochtonicznych kulturach, kruk był uznawany za symbol religijny, lub boga.

Cechy gatunku:
Największy z krukowatych, wielkości jastrzębia, znacznie większy od wrony i gawrona. Rozpiętością skrzydeł dorównuje myszołowowi. Najinteligentniejszy z ptaków występujących w Polsce. Obie płcie ubarwione jednakowo. Upierzenie czarne z metalicznym połyskiem. Duży, masywny dziób. Głowa duża, na podgardlu charakterystycznie nastroszone pióra. Długi, klinowaty ogon. Świetnie lata, w czasie toków wykonuje akrobacje powietrzne. Często szybuje. W locie silne uderzenia skrzydeł wydają charakterystyczne, świszczące dźwięki. Głos, dźwięczne, głębokie, gardłowe krakanie – krótkie "krr". Stwierdzono, że kruki nadają sobie nawzajem imiona i mogą się wołać za ich pomocą.

Wymiary średnie:
długość ciała ok. 65 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 120–150 cm, masa ciała ok. 1000 g

Biotop:
Obrzeża dużych kompleksów leśnych, gdzie starodrzew przeplata się z bujnymi łąkami, w pobliżu rzek i zbiorników wodnych, pola poprzecinane kępami wysokich drzew. Zamieszkuje prawie wszystkie typy krajobrazu, również w górach.

Gniazdo:
Na wierzchołku wysokiego drzewa, najczęściej iglastego o gęstej koronie, a w górach na półce skalnej. W niektórych regionach Polski gniazduje na słupach trakcji elektrycznej. Gniazdo zbudowane z gałęzi i patyków, wyściełane mchem, trawami i sierścią. W marcu składa 5-6 różnobiegunowych, silnie wydłużonych jaj o średnich wymiarach 46x33 mm, o tle zielonkawym lub niebieskawym z brunatnymi plamkami. Wysiadywanie od złożenia pierwszego jaja trwa ok. 20-23 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po ok. 5-6 tygodniach.

Pożywienie:

Wszystkożerny, jednak głównie pokarm zwierzęcy – drobne ssaki, ptaki, owady, dżdżownice, często padlina, również odpadki ze śmietników.

Ochrona:
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty Ochroną gatunkową częściową.