*1891 - †1978
Urodzony w 1891 roku we Lwowie w rodzinie włosko - słoweńskiej, zmarł 7 maja 1978 r. w Krynicy. Maturę uzyskał w 1910 r. w Wyższej Szkole Realnej we Lwowie, po czym rozpoczął studia wyższe na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej zaliczając 6 semestrów.W 1910 r. wstąpił do tajnej organizacji „Armia Polska” i wkrótce został organizatorem oraz komendantem IV Polskiej Drużyny Strzeleckiej we Lwowskiej dzielnicy - Kleparowie. Brał udział w demonstracji studentów przez ambasadą rosyjską, protestujących przeciw odłączeniu Chełmszczyzny od Królestwa Polskiego, wówczas został pobity i raniony przez Austriaków szablą. W dniu 3 sierpnia 1914 r. wraz ze swą Drużyną Kleparowską stawił się w Krakowie i wstąpił do oddziałów strzeleckich Józefa Piłsudskiego. Odkomenderowany z II Brygady Legionów Polskich do 3 pułku piechoty, odbył wraz z nim kampanię karpacką, besarabską, bukowińską i wołyńską. Był dwukrotnie ranny (m. in. w boju pod Tumanem na Wołyniu w 1916 r.).
W lipcu 1917 r. w czasie kryzysu przysięgowego złożył przysięgę i został przydzielony do Polskiej Siły Zbrojnej. W 1916 r. mianowany został chorążym, w 1917 r. podporucznikiem, a w rok później porucznikiem. W tym też roku brał czynny udział w rozbrajaniu Niemców. Podczas wojny polsko - bolszewickiej 1919-1920 roku służył w 34 pułku piechoty, walcząc na Polesiu. W grudniu 1919 r. został mianowany kapitanem, a w latach 1921-1923 został słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej, którą ukończył z wynikiem celującym. W latach 1923-1924 pracował w Oddziale III Sztabu Generalnego w Warszawie, a w 1924 r. awansował do stopnia majora. Miał negatywny stosunek do przewrotu majowego, co negatywnie zaważyło na dalszej jego karierze wojskowej. Od 1928 r. z przerwami do 1935 r. był szefem Wojskowego Instytutu Naukowego w Warszawie, a w latach 1928-1932 redaktorem „Bellony”, w 1930 r. założył tygodnik dla podoficerów „Wiarus”.
Równocześnie publikował prace naukowe, dotyczące historii wojskowości, albumy oraz wspomnienia wojenne m. i. Album Legionów Polskich, wydanie 1933 r, Ilustrowaną Kronikę Legionów Polskich 1914-1918, wydanie 1936 r, był redaktorem Księgi chwały piechoty, Warszawa 1937-1939, 3 Pułku piechoty legionów, Jarosław 1934 oraz innych prac. Od 1933 r. należał do założycieli stowarzyszenia Przyjaciół Muzeum Wojska oraz Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni w Warszawie.
W okresie międzywojennym pracował i mieszkał w Warszawie. Po wybuchu wojny, zmobilizowany 1 września 1939 r. wziął udział w kampanii wrześniowej, przydzielony został do Biura Propagandy Naczelnego Wodza, przekroczył wraz z władzami polskimi granicę rumuńską 18 września tegoż roku. W grudniu 1939 r. przedostał się do Francji, a w 1940 r. do Wielkiej Brytanii do Szkolnej Brygady Kadrowej, a następnie do Szkocji, gdzie był propagatorem przyjaźni polsko-szkockiej. Z początkiem 1944 r. został odkomenderowany do II Korpusu gen. Władysława Andersa we Włoszech, gdzie pełnił funkcję jednego z szefów wywiadu. W 1945 r. zostaje mianowany podpułkownikiem, a następnie zweryfikowany przez rząd londyński na pułkownika.
Po zakończeniu wojny zamieszkał w Anglii, skąd w 1947 r. powrócił do rodziny mieszkającej cały okres okupacji w Polsce. Ówczesne władze PRL nie wyraziły zgody na jego powrót do Warszawy, pozwalając mu jedynie na osiedlenie się w małej miejscowości t.j. w Krynicy, aby lepiej mieć go na oku. W latach 1948 -1952 był nauczycielem języka angielskiego w krynickim Liceum Ogólnokształcącym, gdyż ukończył dwuletnie studia językowe w Uniwersytecie Cambridge, a po powrocie do Polski zdał wymagany egzamin kwalifikacyjny w Uniwersytecie Jagiellońskim jako tłumacz - przysięgły.W 1952-1957 był magazynierem, a następnie referentem planowania w Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem”w Krynicy.
Przez cały ten okres był inwigilowany i przesłuchiwany. Biegle władał językiem angielskim, niemieckim, francuskim, dobrze znał język włoski oraz rosyjski. Był odznaczony m. in. Krzyżem Virtuti Militari V i IV klasy, siedmiokrotnie Krzyżem Walecznych, austriackim Wielkim Srebrnym Medalem Waleczności, angielskimi Medalem Obrony i Medalem za Wojnę 1939 -1945. Po II wojnie został honorowym członkiem Stowarzyszenia Dawnej Broni i Barwy w Krakowie. Z czasem udało się mu „neutralne treści historyczne” publikować w Tygodniku Powszechnym i innych periodykach. Pozostawił wiele prac oraz wspomnień, a także szkicowników z dawnym uzbrojeniem. Był jednym z wielu zasłużonych, cichych żołnierzy - bohaterów, którym po II wojnie światowej władza ludowa odebrała możliwość normalnego i godnego życia.
W latach 1955 –1962 był członkiem Koła Łowieckiego „Sokół” w Krynicy. Zniszczone tak barwnym, ale ciężkim życiem zdrowie nie pozwoliło mu na dalsze czynne uprawianie łowiectwa.
Po śmierci Eugeniusz Quirini de Saalbrück spoczął na cmentarzu zdrojowym w Krynicy.
